Stand-Up Comedy มาจากไหน ?
การแสดงที่คน 1 คนหรือกลุ่มเล็กๆ สักกลุ่ม ยืนพูดเรื่องราวต่างๆ เรียกเสียงหัวเราะบนเวทีและมีผู้ชมรายล้อมนั้น ไม่ได้มีที่มาอย่างแน่ชัดว่าเกิดจากใครเป็นคนแรก สถานที่จุดกำเนิดเป็นที่ไหน แต่หลายแหล่งข้อมูลจากต่างประเทศพูดถึงชื่อๆ หนึ่งคือ American Vaudeville ซึ่งเป็นการแสดงบนเวทีประเภทหนึ่งที่ได้รับความนิยมตั้งแต่ต้นทศวรรษ 1880-1930
"โวเดอวิลล์" มักนำเสนอความบันเทิงแบบผสมผสาน ทั้งเต้นรำ เล่นดนตรี บทละคร มายากล เล่นตลก กายกรรม โชว์ความสามารถสัตว์ เรียกว่าอยากโชว์อะไรให้คนดูดู ก็โชว์ได้แบบไม่ต้องหาเหตุผล ไม่ต้องมีบท มีสคริปต์ว่าวันนี้ต้องเล่นอะไร โชว์แบบไหน นักแสดงตลกเริ่มสร้างความแตกต่างให้กับตนเองในฐานะนักแสดงด้วยบทพูดที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว การเล่าเรื่อง ที่ตลกขบขัน ต่อมาความนิยมของ โวเดอวิลล์ ค่อยๆ ลดลงเพราะคนเริ่มรู้จัก โรงหนัง ภาพยนตร์ โทรทัศน์ เข้ามาแทนที่
การแสดง American Vaudeville
การแสดง American Vaudeville
การแสดงตลก ไม่ได้มีเฉพาะในสังคมแรงงาน หรือสังคมยามค่ำคืน แต่ตัวตลกหรือนักแสดงตลกในราชสำนักเป็นที่ได้รับความนิยมมากเช่นกัน ในอารยธรรมโบราณตั้งแต่อียิปต์ไปจนถึงจีน โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อให้ความบันเทิง เสียงตลกขบขันให้แก่ราชวงศ์ทั้งสิ้น
ไม่ใช่แค่พูดแล้วจะตลกได้
ความพยายามที่ต้องตรึงอารมณ์และความสนใจของคนนับสิบ นับร้อยเวลาที่คนๆ เดียวบนเวที เป็นช่วงเวลาระยะหนึ่งนั้น "เป็นแรงกดดันมหาศาล" ของนักแสดง Stand-Up Comedy ดังนั้นองค์ประกอบที่จะช่วยให้การแสดงตั้งแต่ต้นจนจบผ่านไปได้ด้วยเสียงหัวเราะและลงท้ายด้วยเสียงปรบมือ จึงไม่ได้อยู่ที่คำพูดเพียงอย่างเดียว
ภาพประกอบข่าว
ภาพประกอบข่าว
การเขียนบท
การสร้างเรื่องตลกไม่ง่ายเหมือนกับการใส่มุกตลกเข้าไปในบางช่วงบางตอนของการสนทนา นักแสดงตลกแทบทุกคนต้องใช้เวลาหลายชั่วโมง หรือเป็นวัน เป็นปี ในการปรับแต่งเนื้อหาและสไตล์การเล่าเรื่อง ให้เป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง Michael McIntyre และ Rhod Gilbert มักทำการแสดงจากเรื่องที่เกิดขึ้นในชีวิตประจำวัน ประสบการณ์ส่วนตัว การสังเกตสังคม หรือ เพียงนิสัยแปลกๆ ของคนอื่น
ภาพประกอบข่าว
ภาพประกอบข่าว
จังหวะโบ๊ะบ๊ะ
สิ่งสำคัญที่สุดอีกอย่างที่จะทำให้โชว์สำเร็จได้ คือ "จังหวะ" การเว้นช่วงหยุดหายใจสักหน่อย ทิ้งจังหวะอย่างเหมาะสมก่อนพูดประโยคต่อไป การปรับเสียง สามารถสร้างโลกที่แตกต่างได้ ซึ่งทักษะเหล่านี้ไม่ได้ทำกันได้ทันที ต้องใช้เวลาสักระยะหนึ่งในการฝึก เมื่อเวลาผ่านไปก็จะรู้ได้เองว่าเมื่อใดควรปล่อยมุข ปล่อยหมัดเด็ด ปล่อยความโบ๊ะบ๊ะ หักมุม ให้ผู้ชมเพื่อให้ได้ผลสูงสุด
ปฏิสัมพันธ์ของผู้ชม
สิ่งที่น่าตื่นเต้นที่สุดสำหรับผู้ชมคือ การลุ้นว่าไมค์ที่นักสแดงถืออยู่นั้น จะยื่นมาที่ปากเราเมื่อไหร่ ในการโชว์ ผู้แสดงมักมีปฏิสัมพันธ์โดยตรงกับผู้ชม เพื่อดึงให้คนดูรู้สึกมีส่วนร่วมกับการแสดงมากยิ่งขึ้นและยิ่งทำให้คนดูจับจ้องกับการทำโชว์ไปเรื่อยๆ
ภาพประกอบข่าว
ภาพประกอบข่าว
สไตล์ใครสไตล์มัน
ในอดีต มีเหล่านักแสดงตลก Stand-Up Comedy หลายคนที่สร้างเอกลักษณ์ในการเล่าเรื่องเป็นของตัวเอง และสร้างเป็นภาพจำให้คนดู บางคนอาจเล่าเรื่องแบบไร้อารมณ์ เช่น Jack Dee และ Sean Lock ในขณะที่คนอื่นๆ เช่น Jack Whitehall จะมีชีวิตชีวาและมีพลังมากเมื่ออยู่บนเวที แต่สิ่งหนึ่งที่ต้องเข้าใจคือ บุคลิกในการแสดงไม่ได้บ่งบอกถึงตัวตนจริงๆ ของผู้แสดง
ความท้าทายการเป็นนักแสดง Stand-Up Comedy
ไม่ใช่เส้นทางที่ง่ายที่นักเล่าเรื่องสักคนจะมีชื่อเสียงจนประสบความสำเร็จ ช่วงปีแรกๆ ของการแสดงส่วนใหญ่อาจเป็นช่วงที่เหนื่อยยาก โดยมีนักแสดงตลกหลายคน แสดงในสถานที่เล็กๆ ทั้งในและนอกประเทศ โดยที่จำเป็นต้องโชว์ทั้งๆ ที่ผู้คนไม่อิน หรือไม่รู้สึกร่วมไปด้วยเลย บางครั้งถึงกับโมโห ตะโกนด่ากลับ ก่อกวนด้วยซ้ำ
ภาพประกอบข่าว
ภาพประกอบข่าว
ธรรมชาติของการแสดงตลกที่นำเอาเรื่องในสังคม ที่เป็นประเด็นพูดคุย ณ ขณะนั้นมาสร้างเสียงหัวเราะ บางเรื่องเป็นเรื่องต้องห้าม เรื่องที่คนอีกกลุ่มอาจไม่สะดวกใจจะฟัง และนำไปสู่ความขัดแย้งได้ เรียกว่า บางครั้งก็มีเส้นบางๆ กั้นระหว่าง อารมณ์ขันและความอ่อนไหว แต่จุดมุ่งหมายความท้าทายสูงสุดที่เหล่านักแสดงตลกต้องการคือ การแจกจ่ายยาวิเศษที่เรียกว่า "เสียงหัวเราะ" ให้กับทุกคนเมื่อจบโชว์
อ่านข่าวอื่น :
ค้านหนัก! เอกชนชี้ "ดาบสองคม" ค่าแรงขั้นต่ำ 400 บาท