“เหล็ง - มนัสนันท์ ยงวิริยกุล” ทายาทร้านอาหารจีนชื่อดังในเบตง จำกัดความว่า ที่นี่เป็นอำเภอที่เงียบสงบ เรียบง่าย ผู้คนเป็นพี่เป็นน้อง ด้วยระยะทางคนต่างถิ่นอาจจะมองว่าห่างไกล แต่ที่นี่ก็มีสิ่งดึงดูดใจคืออาหารพื้นถิ่น ซึ่งมีเสน่ห์ชวนให้ผู้คนหลงรัก
COME HOME บ้านที่กลับมา

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : “ความเป็นตัวเอง” เติมเต็มและสานต่อให้ดีขึ้นไป

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ความสมบูรณ์แบบ ที่ไม่สมบูรณ์แบบ

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : “อาหาร” คือเครื่องเก็บความทรงจำ

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : “ผ้าขาวม้า” อยู่กับทุกช่วงชีวิตของชาวอีสาน

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : “ป่า” คือบ้านที่มีทุกอย่าง

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : “น้ำชา” รินประสบการณ์และความสัมพันธ์

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : “เต่วก้อม” ลวดลายรอยสักแห่งชาติพันธุ์

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ทะเลคาดเดาไม่ได้

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : มวยไทยเหมือนชีวิต

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : กำหนดตัวเองเข้าไปในมอเตอร์ไซค์

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ถ่ายทอดเสียงที่ทุกคนควรได้ยิน

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ไปท่องเที่ยวในแบบของเรา

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : หนึ่งเส้นของสถาปนิก คือการขีดชีวิตผู้คน

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : บ้านที่เรากลับมาได้ตลอดเวลา

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ทะเลให้ชีวิตกับเรา

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : เราอาจจะทำไม่ดีที่สุด แต่เราจะทำให้ดีขึ้น

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ความพอดีในดนตรีของครอบครัวและเพื่อน

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : แฟชันคือความสุขที่สวมใส่ได้

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : “บ้าน” ที่ที่สูดหายใจเข้าได้เต็มปอด

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ความคิดสร้างสรรค์ คืออาวุธปกป้องพื้นที่ของเรา

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : Camper Car เที่ยวกับรถคู่ใจ

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : พ่อปลูกลูกประดับ ดอกไม้ประดิษฐ์

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ถักทอต่อฝัน ภูมิปัญญาท้องถิ่น

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : บ้านเล่านิทาน จุดเริ่มต้นของครอบครัว

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ยะลาเป็นอย่างที่เขาว่าหรือเปล่า

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ที่นั่งหลังกลองชุด คือที่ของเรา

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ปลูกความรักให้กับบ้าน

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ปลุกสกล ปลุกตัวตนผู้คนให้ตื่น

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ความใส่ใจ คือการให้เกียรติลูกค้า

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : เบตงจะให้ทำหลงรักอาหารจีน
COME HOME บ้านที่กลับมา

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : “ความเป็นตัวเอง” เติมเต็มและสานต่อให้ดีขึ้นไป

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ความสมบูรณ์แบบ ที่ไม่สมบูรณ์แบบ

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : “อาหาร” คือเครื่องเก็บความทรงจำ

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : “ผ้าขาวม้า” อยู่กับทุกช่วงชีวิตของชาวอีสาน

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : “ป่า” คือบ้านที่มีทุกอย่าง

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : “น้ำชา” รินประสบการณ์และความสัมพันธ์

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : “เต่วก้อม” ลวดลายรอยสักแห่งชาติพันธุ์

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ทะเลคาดเดาไม่ได้

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : มวยไทยเหมือนชีวิต

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : กำหนดตัวเองเข้าไปในมอเตอร์ไซค์

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ถ่ายทอดเสียงที่ทุกคนควรได้ยิน

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ไปท่องเที่ยวในแบบของเรา

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : หนึ่งเส้นของสถาปนิก คือการขีดชีวิตผู้คน

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : บ้านที่เรากลับมาได้ตลอดเวลา

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ทะเลให้ชีวิตกับเรา

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : เราอาจจะทำไม่ดีที่สุด แต่เราจะทำให้ดีขึ้น

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ความพอดีในดนตรีของครอบครัวและเพื่อน

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : แฟชันคือความสุขที่สวมใส่ได้

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : “บ้าน” ที่ที่สูดหายใจเข้าได้เต็มปอด

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ความคิดสร้างสรรค์ คืออาวุธปกป้องพื้นที่ของเรา

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : Camper Car เที่ยวกับรถคู่ใจ

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : พ่อปลูกลูกประดับ ดอกไม้ประดิษฐ์

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ถักทอต่อฝัน ภูมิปัญญาท้องถิ่น

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : บ้านเล่านิทาน จุดเริ่มต้นของครอบครัว

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ยะลาเป็นอย่างที่เขาว่าหรือเปล่า

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ที่นั่งหลังกลองชุด คือที่ของเรา

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ปลูกความรักให้กับบ้าน

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ปลุกสกล ปลุกตัวตนผู้คนให้ตื่น

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : ความใส่ใจ คือการให้เกียรติลูกค้า

เรื่องเล่าคนกลับบ้าน : เบตงจะให้ทำหลงรักอาหารจีน