ตอนที่ 7 สายลม และ แสงแดด

เกิด/แก่/เจ็บ/โต ตอนที่ 7 สายลม และ แสงแดด

ที่บ้านป้าภา ยายกะทิ ยายจุ๊ และยายเต่ากำลังคุยกันอย่างสนุกสนานถึงความสัมพันธ์ของป้าภากับลุงนก หลังจากที่ทั้งคู่ออกไปเดทด้วยกัน ทั้งสามคนต่างลุ้นว่าสองคนนี้จะลงเอยกันหรือไม่ จนยายเต่าถึงขั้นอธิษฐานและแผ่เมตตาขอให้ป้าภาไม่ต้องขึ้นคาน สร้างเสียงหัวเราะให้กับทุกคน บรรยากาศในบ้านเต็มไปด้วยความอบอุ่นและมิตรภาพ หลังจากที่แก๊งยาย ๆ กลับไป แจนนำแชทบอทที่สร้างขึ้นมาให้โจโจ้ดู เป็นโปรแกรมที่สามารถพูดคุยและเป็นเพื่อนกับผู้สูงอายุได้ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของโครงการแอปพลิเคชันที่แจนและลูกเกดกำลังพัฒนา แม้โจโจ้จะรู้สึกว่าโปรแกรมดังกล่าวไม่สามารถทดแทนเพื่อนที่แท้จริงได้ แต่ก็ยังเป็นความคิดที่น่าสนใจ แจนวิ่งมาหาลูกเกดที่กำลังซ้อมวิ่งอยู่คนเดียว เพื่อเล่าข่าวว่าลุงนกพาป้าภาไปเดท โดยเล่ารายละเอียดให้ฟังว่าลุงนกแต่งตัวจัดเต็มทั้งยีนส์และแว่นตา ส่วนป้าภาก็ใส่เดรสสวยงาม ซึ่งไม่เคยเห็นมาก่อน ลูกเกดแสดงความคิดเห็นว่าความสัมพันธ์ที่ชัดเจนเป็นเรื่องดี ก่อนที่จะรีบไปซ้อมวิ่งต่อเพราะโค้ชนัดซ้อมตอนกลางคืน

แจนกลับมาที่บ้านของเธอ และพบว่าคอมพิวเตอร์หายไป เมื่อเอ่ยถามแม่ แม่ก็เริ่มโทษพ่อที่ไม่ส่งเงินมาให้ แม่เล่าว่าต้องกู้เงินนอกระบบและเมื่อไม่มีเงินคืน ก็ต้องนำของในบ้านไปจำนำ รวมถึงคอมพิวเตอร์ของแจนด้วย แจนรู้สึกโกรธมากที่แม่นำของของเธอไปจำนำโดยไม่บอก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อแม่ให้เหตุผลว่าแจนยังเป็นเด็ก จะช่วยอะไรไม่ได้ ด้วยความรู้สึกโกรธและผิดหวัง แจนตัดสินใจหนีออกจากบ้านในคืนนั้น และไปที่บ้านป้าภา เมื่อป้าภาเห็นสภาพของแจนที่ตาแดงจากการร้องไห้ ก็ให้เธอพักที่ชั้นลอยของบ้าน โดยไม่ซักไซ้มากนัก แจนบอกสั้น ๆ เพียงว่าเธอทะเลาะกับแม่มา ป้าภาปลอบใจและบอกว่า หากอยากเล่าเมื่อไหร่ค่อยเล่า แล้วปิดไฟให้แจนนอน

ในคืนนั้น แจนโทรหาลูกเกดเพื่อบอกว่าเธอหนีออกจากบ้านและกำลังพักที่บ้านป้าภา แจนเล่าถึงบรรยากาศในบ้านที่ชวนให้รู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย แต่ไม่ได้เล่ารายละเอียดของการทะเลาะกับแม่ให้ลูกเกดฟัง จากนั้นก็ไปนอน แต่ตอนกลางคืน แจนสะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงแปลก ๆ และพบว่ายายออมสินกำลังลงมาหาของกินเพราะหิว แจนพยายามห้ามยายออมสินไม่ให้กินของนอกเหนือจากอาหารที่ควบคุม เพราะเป็นห่วงสุขภาพ แจนเสนอทางออกด้วยการอ่านนิทานให้ยายออมสินฟังแทน โดยยายออมสินเลือกหนังสือชื่อ "บันทึกจากหุบเขาสีฟ้า" ซึ่งเป็นหนังสือของลุงนก แจนเริ่มอ่าน แต่ยายออมสินหลับไปก่อนที่จะอ่านจบบทนำ จากเหตุการณ์นี้ ทำให้แจนเกิดความคิดเกี่ยวกับแอปพลิเคชันที่กำลังพัฒนาอยู่ เธอคิดถึงแอปอ่านหนังสือกล่อมให้เข้านอน แต่หลังจากคิดทบทวน เธอตั้งคำถามกับตัวเองว่าเสียงจากบอทหรือโปรแกรมปัญญาประดิษฐ์จะสามารถทดแทนน้ำเสียงมนุษย์ได้จริงหรือ แจนระลึกถึงตอนที่เธอหนีออกจากบ้าน สิ่งแรกที่นึกถึงคือการโทรหาใครสักคน ไม่ใช่เปิดแอปหรือโปรแกรมอะไร

เช้าวันรุ่งขึ้น เชนมาส่งงานและค่าเขียนคอลัมน์ให้กับลุงนก เชนสังเกตเห็นว่าลุงนกดูมีเรื่องกลุ้มใจ และถามถึงงานเขียนชิ้นต่อไป ลุงนกบอกว่ายังไม่มีปัญญาคิด เพราะกำลังมีปัญหาหลายอย่าง เชนให้กำลังใจและบอกว่าความทุกข์ อุปสรรค และความเจ็บปวดล้วนเป็นวัตถุดิบชั้นดีในงานเขียน อย่างไรก็ตาม ลุงนกกังวลว่าหากนี่เป็นงานเขียนชิ้นสุดท้ายของเขา เขาไม่อยากให้คนจดจำในภาพของ "ตาแก่ห่วย" เชนสัมผัสได้ว่าต้องมีบางอย่างที่ส่งผลกระทบต่อลุงนกอย่างมาก ในช่วงเช้า แจนและลุงนกได้ออกไปนั่งคุยกันที่สวนสาธารณะที่เคยวิ่งด้วยกัน ลุงนกชี้ให้แจนเห็นถึงความงามของธรรมชาติ สายลม และแสงแดดอ่อนๆ ซึ่งแจนในตอนแรกไม่เห็นด้วย เพราะมองว่าโลกกำลังเผชิญกับปัญหาสิ่งแวดล้อมมากมาย เช่น โลกร้อน แต่ลุงนกพยายามอธิบายว่าเมื่อโตขึ้น มุมมองของคนเราจะเปลี่ยนไป แจนไม่พอใจกับคำอธิบายง่าย ๆ แบบ "เดี๋ยวโตขึ้นก็จะเข้าใจเอง" ลุงนกจึงยกตัวอย่างจากประสบการณ์ตัวเองเพื่ออธิบายให้เห็นภาพมากขึ้น เขาเล่าว่าตอนเด็กเขาชอบดูการ์ตูนและสงสัยว่าทำไมพ่อแม่ถึงชอบดูแต่ข่าว แม้จะตั้งใจว่าจะไม่เลิกดูการ์ตูนตลอดชีวิต แต่เมื่อโตขึ้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเอง เรื่องบางเรื่องต้องใช้เวลาเกินครึ่งชีวิตกว่าจะเข้าใจ แจนถามว่าการโตขึ้นจะต้องเจอความเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อย ๆ ใช่หรือไม่ และเธอไม่อยากเจ็บ ลุงนกตอบว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติของมนุษย์ที่มีชีวิตและความรู้สึก หากเรียนรู้ที่จะเข้าใจธรรมชาติ วันหนึ่งเมื่อโตขึ้นก็จะใช้ชีวิตได้ง่ายขึ้น จะเริ่มมีมุมมองใหม่ต่อโลก แจนเริ่มเข้าใจและบอกว่าเธอเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมลุงนกถึงได้เข้าชิงรางวัลซีไรต์

ในอีกด้านหนึ่ง แม่ของแจน (อัง) มาเยี่ยมที่บ้านป้าภาเพื่อหาลูกสาว และได้พูดคุยกับป้าภา แม่ของแจนเผยว่าเธอเฝ้ารอโอกาสที่จะมาเยี่ยมแจนมานาน ป้าภาอธิบายถึงลักษณะการดำเนินงานของบ้านว่าไม่ใช่บ้านพักคนชรา แต่เป็นเสมือน "เนิร์สเซอรี่ของคนสูงอายุ" ที่มาตอนเช้าและกลับตอนเย็น ไม่ได้จำกัดอายุของผู้มาใช้บริการ แม่ของแจนแสดงความรู้สึกผิดที่เป็นแม่ไม่ดี แต่ป้าภาปลอบใจและบอกว่าการเป็นแม่ไม่ใช่เรื่องง่าย ทุกคนล้วนทำผิดพลาดได้ ป้าภายังชมว่าแจนเป็นเด็กดี มีน้ำใจ ชอบช่วยเหลืองาน แม้ภายนอกอาจดูแข็งกร้าว แต่จิตใจอ่อนโยน ทุกคนในบ้านต่างก็รักและเอ็นดูแจน ทำให้แม่ของแจนรู้สึกสบายใจขึ้น เมื่อกลับถึงบ้าน แจนพบแม่ของเธอกำลังทำอาหารรอ แม่พยายามพูดคุยและทำให้ทุกอย่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่แจนรู้สึกอึดอัดกับการกระทำดังกล่าว เธอต้องการให้ทั้งสองคนเผชิญหน้ากับปัญหาที่เกิดขึ้นอย่างตรงไปตรงมา แจนบอกว่าเธอไม่อยากรู้สึกเจ็บและผิดหวังในตัวแม่อีก แม่ของแจนถามว่าลูกต้องการให้เธอทำอย่างไร แจนตอบว่าเธอต้องการให้แม่กอดเธอไว้แน่น ๆ แม่จึงกอดแจนและขอโอกาสอีกครั้ง สัญญาว่าจะเป็นแม่ที่ดีขึ้นตั้งแต่นี้ไป อ้อมกอดของแม่ครั้งนี้แตกต่างจากครั้งก่อน ๆ เพราะแจนรู้สึกได้ถึงความจริงใจมากขึ้น หลังจากนั้น แจนได้เขียนจดหมายตอบคุณสุภา ซึ่งเป็นคุณแม่ที่มีปัญหากับลูกสาววัย 12 ปี โดยแบ่งปันประสบการณ์ว่าการกอดที่จริงใจขณะพูดคุยสามารถเพิ่มความเข้าอกเข้าใจกันได้มากขึ้น น้ำเสียงและสัมผัสของมนุษย์มีพลังมากกว่าแค่ภาษาในการสื่อสาร

ในขณะเดียวกัน ลุงนกกำลังเผชิญกับความท้าทายในการเริ่มต้นเขียนงานชิ้นใหม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อต้องเขียนเกี่ยวกับความรู้สึกผิดในชีวิตที่เขาเก็บกดไว้ ด้านสุขภาพของลุงนกดูเหมือนจะย่ำแย่ลง เมื่อหมอแจ้งว่าต้องทำการตรวจอย่างละเอียดเพื่อหาสาเหตุของอาการไอ แล้วลุงนกจะเผชิญหน้ากับความเจ็บป่วยและความรู้สึกผิดในอดีตอย่างไร?

ติดตามชมละคร เกิด/แก่/เจ็บ/โต ตอนที่ 7 สายลม และ แสงแดด : วันเสาร์ที่ 19 เมษายน 2568 เวลา 20.30 - 21.30 น. ทางไทยพีบีเอส ช่องหมายเลข 3

▶️ ชมสดออนไลน์

• Website : www.thaipbs.or.th/Live
• Facebook : @ThaiPBS

▶️ ชมละคร "เกิด/แก่/เจ็บ/โต"อีกครั้ง

• Website : www.thaipbs.or.th/TheSummerWeMet